به گزارش بی بدیل پرداز هیدروژل های حاصل از سلول زدایی بافت های عضلانی برای تولید خرده بافت قلبی در شرایط آزمایشگاهی مناسب هستند.
به گزارش بی بدیل پرداز به نقل از مهر، استفاده از پزشکی بازساختی برای درمان ضایعات قلبی از روش های درمانی رو به گسترش و مورد توجه است. دو عنصر مهم در این رویکرد درمانی، سلول های قلبی و ماتریکس خارج سلولی، نقش حیاتی در بازسازی ساختار و عملکرد میوکاردیوم (لایه عضلانی قلب) ایفا می کنند. یکی از روش های تهیه بستر مناسب انتقال سلول، سلول زدایی از بافت های اهداشده یا صدمه دیده است.
به منظور مقایسه ظرفیت زیستی و پتانسیل تمایزی بافت های سلول زدایی شده مختلف برای تمایز سلول های پیش ساز قلبی حاصل از تمایز سلول های پرتوان بنیادی به رده های سلول های قلب و عروق، محققان کشور، بافت عضله قلبی، عضله اسکلتی، آئورت، کبد، زیرمخاط روده باریک و بند ناف انسان را سلول زدایی کردند و بعنوان بستر برای کشت سلول های پیش ساز قلبی حاصل از تمایز سلول های بنیادی پرتوان انسانی مورد استفاده قرار دادند. مشاهدات آزمایشگاهی نشان داد، در بافت های سلول زدایی شده، سلول های مقیم حذف شدند اما اجزای ماتریکس خارج سلولی مانند لامینین و فیبرونکتین کیفیت و ساختار خویش را حفظ کردند.
نتایج این پژوهش که در مجله بین المللی Journal of Biomedical Material Research به چاپ رسیده است، نشان داد، قرار دادن و کشت ده روزه سلول های پیش ساز قلبی حاصل از تمایز سلول های پرتوان بنیادی و سلول های اندوتلیال استخراج شده از بند ناف انسان در هیچ یک از بسترهای سلول زدایی شده اثر سمی برروی آنها نداشت. افزایش بیان ژن های اختصاصی سلول های قلبی و حضور سلول های کاردیومایسایت در بین سلول های کشت داده شده در بافت سلول زدایی شده عضله قلبی، عضله اسکلتی، کبد و زیرمخاط روده باریک مشاهده شد؛ که نشان دهنده حمایت آنها از تمایز سلول های پیش ساز به رده های سلول قلبی عروقی بود. با این وجود یافته ها نشان داد بافت سلول زدایی شده عضله قلب بیشترین حمایت را برای تمایز سلول های پیش ساز به سلول های قلبی فراهم می آورد. ژن های اختصاصی عضلات صاف و سلول های اندوتلیال در سلول های کشت داده شده در بافت سلول زدایی شده آئورت و بند ناف انسان بیان شدند که نشان دهنده حمایت این ساختارها از تمایز به سلول های عروقی است.
در مجموع یافته های این پژوهش نشان داده است استفاده از بافت سلول زدایی شده عضلانی در کنار بافت عروقی طبیعی روش مناسبی برای ایجاد خرده بافت قلبی در شرایط آزمایشگاهی است.
دکتر ساره رجبی، دکتر ناصر اقدمی، دکتر فهیمه ورزیده و همکارانشان در پژوهشگاه رویان این تحقیقات را به نتیجه رساندند.
منبع: bibadil.org